معرفی اعتبار احادیث شیعه

نگارنده اعتبار احادیث شیعه می گوید:

«بنده از نظر مبانی حدیث‌شناسی و کمّ و کیفِ توثیق و تضعیف حدیث با آقای خویی(ره) اختلاف‌نظر جدی دارم و اتفاقاً از این نظر رفتار علامه مجلسی(ره) در بحار الانوار را صحیح می‌دانم.
بنابراین نه‌ تنها کار ایشان را خرافه‌ستیزی نمی‌دانم؛ که حدیث‌ستیزی به شمار می‌آورم!»

این کتاب با نگاهی واقع گرا و جامع، به بررسی مقوله اعتبار احادیث شیعه می پردازد.

موضوع اصل کتاب

گرچه ادیان الهی ملتزم به ادبیات رایج در میان مردمان خویش بوده‌اند، اما این بدان معنا نیست که در ظرف ادبیات شایع، سبکی متناسب با اهداف خویش نساخته باشند.

مانند فرماندهان نظامی یا فیلسوفان که در ظرف زبان رایج، ادبیات خاصی را نیز تولید می‌کنند.

با نظر به اینکه خداوند رب‌العالمین و مربی آنهاست، ادبیات خاص تربیت را برگزید تا بتواند بندگانش را به حرکت درآورد.

مولف در کتاب حاضر نگاهی منسجم به این موضوع دارد و کوشیده تا سبک شارع را همان طور که دریافته است، بازگو کند و روشهای گفتاری او را معرفی کند.

ساختار کتاب

این کتاب در چهاربخش تدوین شده است:

• بخش اول کلیات و مبانی است.
• دومین بخش مربوط به ادبیات انگیزشی است.
• در بخش سوم در خصوص ادبیات تعلیمی دین صحبت می‌شود.
•  چهارمین قسمت تشکیل‌دهنده ملحقات این اثر است.

خلاء نگاه کلامی در اعتبار احادیث شیعه

موضع اهل بیت(ع) نسبت به علمی که منتشر می‌کند و احادیثی که بیان می‌کند چیست؟

آیا رسالت حفاظت از احادیث را ندارد؟

آیا مسئولیتش فقط بیان است و نسبت به مسیری که حدیث طی می‌کند ساکت است؟

یکی از جهاتی که در جریان حدیثی شیعه مورد غفلت واقع شده است، نگاه از موضع کلامی است.

بنا بر اصل ربوبیت به این معنا که امام مربی است و اقدام به اصلاح امت از روی شفقت می‌کند معصوم(ع) احساس مسؤولیت بیشتری خواهد داشت و در این فضا است که به اصل صیانت از دین خواهیم رسید.

ما در بحث‌ها تنها به حیثیت ارائۀ علوم از سوی امام توجه داریم اما به حیث صیانت از حدیث کم‌ توجه هستیم.

ضرورت توجه به ثقلین در کنار هم

با نگاه به قرآن و حدیث در کنار هم است که می‌توان به برداشت جامعی از دین رسید و کم‌توجهی به حدیث، به کم‌رونقی قرآن خواهد انجامید.

علت اصلی متهم کردن روایات ضعف فهم حدیث و بدفهمی از روایات و آگاه نبودن به ظرایف آن است.

برای همین بود که برخی طب اسلامی را انکار کرده‌اند.

نداشتن نگاه کلان و منظومه‌ای به جریان حدیثی شیعه از ضعف‌های حوزه است.

تفاوت جریان حدیثی شیعه و اهل سنت

اینکه حدیث شیعه برخلاف جریان حدیثی اهل سنت، آلوده نیست، از پشتوانۀ علمی و مبنای مهم کلامی برخوردار است.

اهل سنت از وجود معصوم محروم بودند برخلاف شیعه که امام بین امت حضور داشت و فراتر از ارائه دین، بر صیانت آن نیز توجه داشت.

در این فضا است که امام باید نسبت به جعل و تحریف حساس باشد و جاعلان و کذابین را معرفی کند.

چطور می‌توان قبول کرد که مؤلف کتاب مشرعه بحار الأنوار، بیش از نود درصد بحارالانوار را غیرمعتبر بداند؟

در این مدتی که اهل بیت(ع) توانستند شیعه را از قیاس برحذر داشته و نسبت به آن هشدار دهند، یا در بحث غلو که گرفتاری حدیث شیعه بوده، اهل بیت به خوبی عمل کرده و جلوی آن را به صورت حداکثری گرفتند. پس چرا امام نتواند جلوی جعل را بگیرد؟

این نگاه کلامی است که از آن غفلت شده است و وظیفۀ امام(ع) در قبال حدیث نادیده گرفته شده است. و به اشتباه فضای حدیثی شیعه با جریان حدیثی اهل سنت مقایسه گردیده است.

ضرورت درج نظر درباره این محصول

چنانچه این کتاب را خریداری نمودید و یا قبلا از آن استفاده کرده‌اید، می‌توانید با درج نظرات خود در بخش دیدگاه‌های همین سایت، سایر طلاب و دانشجویان را در تهیه این محصول راهنمایی فرمایید.

بی تردید نظرات شما راهگشای طلاب حوزه های علمیه خواهد بود.